Anna Pawełczyk

projekt dyplomowy na WA Politechniki Śląskiej / rok akademicki 2014/2015 / promotor: dr inż. arch. Grzegorz Nawrot / lokalizacja: ulica Szybowcowa, Katowice

 

Dlaczego multiWYSPA?

Projektowane założenie jest odpowiedzią na postępujący w Katowicach problem suburbanizacji przejawiający się poprzez wyludnianie centrum miasta na rzecz dzielnic południowych. Postanowiono zastąpić tradycyjny dom nowym modelem obiektu, który łączy intensywność zabudowy wielorodzinnej i otwartość na otoczenie zabudowy jednorodzinnej. Całe założenie ma działać na zasadzie wyspy miejskiej, wydzielonej wizualnie z przestrzeni miasta za pomocą wysokiej zieleni oraz biegnącej po obwodzie działki, obniżonej o jedną kondygnację komunikacji kołowej. Więc dlaczego multiWYSPA? Gdyż każdy z obiektów wraz z przestrzenią bezpośrednio sąsiadującą jest traktowany jako osobna wyspa. Takie kształtowanie przestrzeni umożliwia tworzenie mniejszych społeczności, docelowo składających się na społeczność całego założenia. 

Bardzo ważnym, o ile nie najważniejszym aspektem pracy jest zagadnienie mieszkania. Mieszkanie jest rozumiane dwojako: po pierwsze, mieszkanie jako obiekt, apartament, dom, willa, czyli mieszkanie jako budynek - przestrzeń, którą można przeliczyć na metry kwadratowe. W projekcie każdorazowo jednostka mieszkaniowa przybiera formę domu o charakterze jednorodzinnym. Po drugie, mieszkanie jako zespół czynności, a więc każda czynność wykonywana w trakcie doby, zaczynając od pracy czy jedzenia, a kończąc na śnie. Mieszkanie jest zatem funkcjonowaniem człowieka w przestrzeni. 

Zobrazowaniem mieszkania jako funkcjonowania w przestrzeni stała się teoria muszli opisana przez Abrahama Molesa i Elizabeth Rohmer. Muszle to bariery w przestrzeni działające na zasadzie luster weneckich. W praktyce oznacza to, że użytkownik poruszający się od wnętrza założenia może swobodnie przekraczać kolejne strefy, jednak osoba podążająca z zewnątrz ma ograniczony dostęp. To od użytkownika zależy, gdzie kończy się jego mieszkanie - czynność. Idea ta realizowana jest konsekwentnie w każdym elemencie projektu, zaczynając od zagospodarowania a kończąc na pojedynczej jednostce mieszkalnej. 

Każde mieszkanie może rozwijać się i otwierać w dwóch kierunkach: do strefy społecznej (wnętrze każdego kwartału w postaci dziedzińca i kładek zamocowanych na konstrukcji linowej) oraz na zewnątrz (ogrody, kostki, tarasy). Charakterystyczne kostki skonstruowane zostały na dwóch płytach stropu opartych na wspornikach i połączonych ścianką frontową. Ściany boczne są całkowicie przeszklone i decydują o prawdziwej wartości rozwiązania. Wedle woli użytkownika, jedna lub obie ściany mogą zostać całkowcie schowane do wnętrza mieszkania likwidując ostatnią barierę dzielącą go od otoczenia. Kolejnym zabiegiem umożliwiającym poszerzenie powierzchni mieszkania jest zastosowanie okien harmonijkowych w strefach dziennych. Po pełnym złożeniu okien znika cała ściana dzieląca mieszkanie od otoczenia, a ogród lub taras staje się jego częścią. 

Jednostki mieszkalne są kształtowane w sposób wyspowy. Strefy dzienne zostały zaprojektowane jako przestrzenie otwarte a prześwity w stropach mieszkań dwupoziomowych poprawiają doświetlenie. 

Najważniejszym celem pracy było przedstawienie nowego spojrzenia na zabudowę mieszkaniową wielorodzinną i próba znalezienia modelu rozwiązania dla problemu suburbanizacji. Projekt ma doskonałą lokalizację, intensywność zabudowy wielorodzinnej i najlepsze cechy zabudowy jednorodzinnej.